Σοκ...

Σοκαρίστηκα! Ναι, ναι! Σοκαρίστηκα! Μα παίζει; Δεν παίζει! Υπάρχει; Δεν υπάρχει! Είναι δυνατό; Αδύνατο! Πώς θα ξεπεράσω εγώ τώρα το σοκ μου λέτε; Όχι , να μου πείτε! Πώς θα συνεχίσω εγώ τώρα να πορεύομαι στη ζωή ανέμελος και χαλαρός προς το λαμπερό φως στο τέλος του τούνελ που οδηγεί στην αιώνια γαλήνη; (Όχι δεν έχω πιεί, φαρμακόγλωσσες!) Απ’ το σοκ είναι. Έπαθα μία… έξαρση θρησκευτικού συναισθήματος με μία δόση λειτουργικού υπαρξισμού. Κάτι σε στυλ δεν υπάρχει θεός, ερχόμαστε απ’ το πουθενά, πάμε στο τίποτα αλλά μόνο ανώτατο ον μπορεί να έχει εφεύρει τα σοκολατάκια με γέμιση λικέρ.

Και πώς το έπαθα; Ξαφνικά στο γραφείο άρχισε να παίζει ένα τραγούδι. Τώρα για ένα τραγούδι κάνεις έτσι; Ναι, για ένα τραγούδι. Γιατί στο γραφείο συνήθως παίζουν διάφορες φάσεις από ποδοσφαιρικούς αγώνες (το youtube μου μέσα) ή διάφορα «κάντο μόνος σου» βιντεάκια με τη φάτσα του αφεντικού σε κορμί φωτομοντέλου να λικνίζεται σε ρυθμούς R’n’B. Και σήμερα, ως εκ θαύματος, από μηχανής θεός, φωνή βοώντος εν τη ερήμω (άκυρο, αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο) ακούγεται το Con te Partiro («Μαζί σου θα φύγω» για τους αδαείς) σε εκτέλεση Bocelli – Brightman. Και αναρωτιέσαι εσύ τώρα. Μήπως μωρέ τους παρεξήγησα; Μήπως δεν είναι ΤΕΛΕΙΩΣ ζώα; Μήπως έχουν κάποια ίχνη κουλτούρας και γούστου; Και μετά αντιλαμβάνεσαι πως το τραγουδάκι το ‘χουν βάλει σε βιντεάκι με στιγμιότυπα από αγώνες (ναι, ναι ποδόσφαιρο πάλι). Πάμε πίσω στη μαύρη απελπισία. Θεός δεν υπάρχει και τα σοκολατάκια είναι παχυντικά.

Τελικά σήμερα πολύ με τα θεία ασχολούμαι. Λες να τρέχει τίποτα; Λες να άρχισα να προσηλυτίζομαι κι εγώ; Να καταλήξω, λες, μέλος των στρατιών των απανταχού πιστών πάσας φύσης, πίστης, είδους, ράτσας και γούστου; Χλωμό έως άσπρο έως νεκρό. Γιατί; Γιατί δεν πιστεύω μωρέ. Να το πάρουμε με τον χριστιανισμό για να ‘ξηγηθούμε καλύτερα; Πες τώρα ότι εγώ είμαι χριστιανός έτσι; Πες ότι πάω εκκλησία και δίνω τον όβολό μου (που στο λαιμό να τους κάτσει και να κόψουν τις φλέβες τους με τους χρυσούς (!) δίσκους που κουβαλάνε για να ξαφρίζουν τον κοσμάκη) τακτικά και ανελλιπώς. Ε δεν θα ξαναγοράσω ποτέ κρίνα! Είναι κι η έκτρωση αμαρτία, μην πάμε στην κόλαση επειδή προσφέραμε λουλούδια σε μία γκόμενα. «Μαμά! Μείνε μακριά απ’ τον κήπο! Δεν είσαι για παιδιά στην ηλικία σου!» Αμ, το άλλο; Δεν είμαι κανίβαλος! Τι σχέση έχει; Πως! Στη Θεία Κοινωνία (κάπως έτσι δεν το λένε;) δεν γίνονται το κρασί και το ψωμί «αίμα και σώμα του Σωτήρος»; Άσε που θα έπρεπε να με λένε κι εμένα Σωτήρη αφού γεννήθηκα στις 6 Αυγούστου. Όνομα είναι τώρα αυτό; Σώστε με!!!

Με τούτα και μ’ εκείνα πάλι πέρασε η ώρα. Μήπως να πάω να πάρω τίποτα να φάω; Ή μήπως είναι νηστείες τώρα; Κάτσε καλέ αφού τελειώσανε οι νηστείες του Αυγούστου. Πέρασε ο δεκαπενταύγουστος. Ή μήπως άρχισε τίποτα άλλο; Πέμπτη είναι σήμερα. Ψάρι πρέπει να φάω; Με το ελαιόλαδο τι γίνεται; Το ψωμί να είναι ολικής αλέσεως ή είναι οι πολλές ίνες αμαρτία; Μωρέ νηστικός θα μείνω τελικά! Απ’ την άλλη δεν λένε πως «ασθενής και ωδιπόρος αμαρτίαν ουκ έχει»; (Ωδιπόρος, επί τη ευκαιρία και όχι οδοιπόρος, επειδή αναφέρεται στην έγκυο γυναίκα και όχι στον ταξιδιώτη) Ε κι εγώ είμαι άρρωστος! Άρρωστος σας λέω! Για δέσιμο! Άρα το μπέικόν μου θα το φάω. Εμ πως…

Azrael