Σοκ...

Σοκαρίστηκα! Ναι, ναι! Σοκαρίστηκα! Μα παίζει; Δεν παίζει! Υπάρχει; Δεν υπάρχει! Είναι δυνατό; Αδύνατο! Πώς θα ξεπεράσω εγώ τώρα το σοκ μου λέτε; Όχι , να μου πείτε! Πώς θα συνεχίσω εγώ τώρα να πορεύομαι στη ζωή ανέμελος και χαλαρός προς το λαμπερό φως στο τέλος του τούνελ που οδηγεί στην αιώνια γαλήνη; (Όχι δεν έχω πιεί, φαρμακόγλωσσες!) Απ’ το σοκ είναι. Έπαθα μία… έξαρση θρησκευτικού συναισθήματος με μία δόση λειτουργικού υπαρξισμού. Κάτι σε στυλ δεν υπάρχει θεός, ερχόμαστε απ’ το πουθενά, πάμε στο τίποτα αλλά μόνο ανώτατο ον μπορεί να έχει εφεύρει τα σοκολατάκια με γέμιση λικέρ.

Και πώς το έπαθα; Ξαφνικά στο γραφείο άρχισε να παίζει ένα τραγούδι. Τώρα για ένα τραγούδι κάνεις έτσι; Ναι, για ένα τραγούδι. Γιατί στο γραφείο συνήθως παίζουν διάφορες φάσεις από ποδοσφαιρικούς αγώνες (το youtube μου μέσα) ή διάφορα «κάντο μόνος σου» βιντεάκια με τη φάτσα του αφεντικού σε κορμί φωτομοντέλου να λικνίζεται σε ρυθμούς R’n’B. Και σήμερα, ως εκ θαύματος, από μηχανής θεός, φωνή βοώντος εν τη ερήμω (άκυρο, αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο) ακούγεται το Con te Partiro («Μαζί σου θα φύγω» για τους αδαείς) σε εκτέλεση Bocelli – Brightman. Και αναρωτιέσαι εσύ τώρα. Μήπως μωρέ τους παρεξήγησα; Μήπως δεν είναι ΤΕΛΕΙΩΣ ζώα; Μήπως έχουν κάποια ίχνη κουλτούρας και γούστου; Και μετά αντιλαμβάνεσαι πως το τραγουδάκι το ‘χουν βάλει σε βιντεάκι με στιγμιότυπα από αγώνες (ναι, ναι ποδόσφαιρο πάλι). Πάμε πίσω στη μαύρη απελπισία. Θεός δεν υπάρχει και τα σοκολατάκια είναι παχυντικά.

Τελικά σήμερα πολύ με τα θεία ασχολούμαι. Λες να τρέχει τίποτα; Λες να άρχισα να προσηλυτίζομαι κι εγώ; Να καταλήξω, λες, μέλος των στρατιών των απανταχού πιστών πάσας φύσης, πίστης, είδους, ράτσας και γούστου; Χλωμό έως άσπρο έως νεκρό. Γιατί; Γιατί δεν πιστεύω μωρέ. Να το πάρουμε με τον χριστιανισμό για να ‘ξηγηθούμε καλύτερα; Πες τώρα ότι εγώ είμαι χριστιανός έτσι; Πες ότι πάω εκκλησία και δίνω τον όβολό μου (που στο λαιμό να τους κάτσει και να κόψουν τις φλέβες τους με τους χρυσούς (!) δίσκους που κουβαλάνε για να ξαφρίζουν τον κοσμάκη) τακτικά και ανελλιπώς. Ε δεν θα ξαναγοράσω ποτέ κρίνα! Είναι κι η έκτρωση αμαρτία, μην πάμε στην κόλαση επειδή προσφέραμε λουλούδια σε μία γκόμενα. «Μαμά! Μείνε μακριά απ’ τον κήπο! Δεν είσαι για παιδιά στην ηλικία σου!» Αμ, το άλλο; Δεν είμαι κανίβαλος! Τι σχέση έχει; Πως! Στη Θεία Κοινωνία (κάπως έτσι δεν το λένε;) δεν γίνονται το κρασί και το ψωμί «αίμα και σώμα του Σωτήρος»; Άσε που θα έπρεπε να με λένε κι εμένα Σωτήρη αφού γεννήθηκα στις 6 Αυγούστου. Όνομα είναι τώρα αυτό; Σώστε με!!!

Με τούτα και μ’ εκείνα πάλι πέρασε η ώρα. Μήπως να πάω να πάρω τίποτα να φάω; Ή μήπως είναι νηστείες τώρα; Κάτσε καλέ αφού τελειώσανε οι νηστείες του Αυγούστου. Πέρασε ο δεκαπενταύγουστος. Ή μήπως άρχισε τίποτα άλλο; Πέμπτη είναι σήμερα. Ψάρι πρέπει να φάω; Με το ελαιόλαδο τι γίνεται; Το ψωμί να είναι ολικής αλέσεως ή είναι οι πολλές ίνες αμαρτία; Μωρέ νηστικός θα μείνω τελικά! Απ’ την άλλη δεν λένε πως «ασθενής και ωδιπόρος αμαρτίαν ουκ έχει»; (Ωδιπόρος, επί τη ευκαιρία και όχι οδοιπόρος, επειδή αναφέρεται στην έγκυο γυναίκα και όχι στον ταξιδιώτη) Ε κι εγώ είμαι άρρωστος! Άρρωστος σας λέω! Για δέσιμο! Άρα το μπέικόν μου θα το φάω. Εμ πως…

Azrael

Που την Ιφιγένειαν εν Κολλητής ειστήν Ιφιγένειαν εν Αφφιβολίες.

Λαλούσιν ότι οι φιλίες ένναιν μόνον για τες καλές στιμμές τζιαι τον πασιαμάν αμμά τζιαι για τες κατζιές στιμμές που πρέπει να υποστηρίξεις τον άλλον. Σοφή η ρήση χυσικά. Αμμά ένταμπου γινίσκεται όμως άμμαν εις μιάν φιλίαν εν πλάσκιεται πκιον πασιαμάς; Έναν φκυόρον χιέλει τζιαι πότισμαν, όι μόνον κλάεμμαν.

Ένταλως αντιμετωπίζει έναν μέρλος μιάς φιλίας το άλλον άμμαν προγραμματίζει ούλλην την ημέραν του γυρόν που έναν άτομον που με την σέβεται με την υπολογίζει λόγω προϊστορίας; Ένταλως αντιδράς άμμαν ούλλη η διάθεση του εξαρτάται που τες τελευταίες εξελίξεις εις την σχέσην της; Έν τόσον εθιστικές οι σχέσεις που καταντούσιν σγιαν τα ναρκωτικά τελικά η απλώς πρόκειται για αρρωστημένον κόλλημαν;

Προειδοποίησις, τον έρωταν άμμαν έσιετε την καλοευτυσιάν να τον έβρετε μπορείτε να τον εκμεταλλευτείτε σωστά με θκυό τρόπους. Γιά να (τον) φάτεν τζιαι να σιιστοπριστείτε μιτά του γιά να νυστέψετε. Ο έρωτας με δόσεις προκαλεί εθισμόν. Ητζού εθίστηκεν η κολλητή με τον έρωταν της. Τζιέρατον, κλαίω, συνουσίαν τζιαι έρωτας, τζιέρατον, κλαίω, συνουσίαν τζιαι έρωτας, τζιέρατον κτλ. Μια τραγωδία το πράμαν. Εκατάντηεν ναν βαρόμετρον της σχέσης της, έναν πλοίον με τιμόνιν την σχέσην της. Όπου χιέλει πέρνει την. Εγιώνη όμως που μαι πάστο πλεούμενον έπκιαν με ναυτία.

Άμμαν είμαστιν καλά πάμεν ειστήν δουλειάν (νυκτερινή) του γκόμενου να τον δούμεν, άμμαν εν είμαστιν τέλεια καλά πάμεν ειστήν δουλειάν για να κατασκοπέψουμεν τζιαι αν συντύσιει καμιάς παθαίνουμεν πανικόν, καταρρέει η ζωή μας, τα θεμέλια του μικρόκοσμου μας. Ώρες ώρες σκέφτουμαι αν με λαμβάνει υπόψην που την οδηγώ ποδά ποτζιίν. Αν εκατάλαβεν ότι εγίνικα απλώς συνοός. Άμμαν εν είμαστιν καλά πάμεν ειστού αρφού του (υποκατάστατον;). Έν καλά τζιαμαί. Λαλούμεν τον πόνον μας σε όγοιον κάτσει τζιαι κάμνομεν παράπονα του αρφού. Άμμαν έρτει η ώρα να φύουμεν θυμούμαστιν τον σιωφέρην. Πούμπου ναι ο σιωφέρης;

Εκάθετουν που σε εθωρούσε να ανοίεις την ψυσιήν σου σε διάφορους που εν τους ξέρεις τζιαι εν σε ξέρουσιν. Τζιαι μετά έσιεις παράπονον άμμαν σε κουτσομπολεύκουσιν. Ο σιωφέρης εκάθετουν με τες ώρες να σε θωρεί να μουλιάζεις ειστήν μιζέρκαν σου τζιαι να νώθει αγύνατος να κάμει οτιδήποτις επειδής ότι τζιαι αν σου πει μπαίννει που το ναν τζιαι φκαίννει που τάλλον ώστι να λάλεις το μήνυμαν 'αγαπώ σε' (κωδικός είμαι καυλωμένος;). Ο σιωφέρης εκάθετουν τζιαι εθωρούσεν τους 4 τοίχους τζιαι αναρωθκιώταν πότε έπκιαεν δουλειάν κομπάρσος ειστήν Ιφιγένειαν; Ο κομπάρσος τούτος βουρά σε ποδά ποτζιί. Αν είσαι καλά αν περνάς καλά. Αν είσαι ευτυσιισμένη ή όι. Αν θα χιέλεις να φκεις ή όι. Εξίαεν που όσες βολές επρότινεν να πάμεν ειστο ******** να ξεσκάσομεν λλίον η απάντηση ήταν έναν σκέττον όι, εν έχω όρεξην, έν χάλια τζιαμαί, εν έχω ριάλγια (αν τζιαι την ίδιαν νύχταν ήχιελες να αήκεις 20 Ευρά φιλοδώρημαν ειστου γκόμενου).

Ημέρα, Τετάρτη. Σχέδιον 'λλίον ξικόψημον' εν δράση. Ούτις αλλιώς εν φκαίνομεν την Τετάρτην (επειδή έσιει πολλύν κόσμον ειστού γκόμενου). Άξυππα, μήνυμαν, 'χιέλω να πάμεν ειστού αρφού επειδή εν είμαι καλά εμάλλωσα με τον γκόμενον'. Απάντηση εμού όι ευκαριστώ εν ιμπόρω την (προαναφερθήσαν) κατάστασην πκιόν. 'Μα να πάμεν τζιαι να σε τζιεράσω'. Αφού πάντα τζιερνά σε καλή μου. Εν πκιορώννεις ποττέ. Εν χιέλω κατάλαβε το.

Άξυππα τα μεσάνυχτα αναπάντητη. Μετά πο λλίον μήνυμαν. Έπκια σε για να σου πω να πάμεν ********. (!) Όπως ο κακός ιδιοκτήτης σιύλλου που τον άηκεν κλειωμένον τζιαι νυστικόν. Όπως ο κακός ο τζιηπουρός. Τωρά εία ότι το φκυόρον εμάρανεν. Πάω να φέρω νάκκον νερόν πριχού ξέρανει το καημένον. Κόμα να καταλάει ότι εν είμαι φκυόρον...

Μέτατρον

Σώζοντα μιάν Φιλίαν

Ναι είμαι κόμα εργένης. Η κολλητή εν τα εκατάφερεν να με πείσει. Ούτις αλλιώς όπως το έθεεν τζιαι ο ανηψιός μου, που έν καυκωμένος, να μεν μπορείς να πκιάεις τους φίλους σου να πάεις Αγιά-Ναπαν η ώρα 3 το πρωίν επειδή πρέπει να δώκεις αναφοράν τις γιενέκας. Τζιαι αν μεν βρεθείς μιτά της μιάν ημέραν εν ιμπορείς επειδή εννά σου αρκέψει την Καταιγίδαν της Ερήμου: ''γιατί εν χιέλεις να βρεθόμεν; ήβρες καμιάν άλλην; πκοιά έναι;! εν με ααπάς πκιόν; πούμπου πάει η σχέση μας; έντα σκοπόν έσιεις για λόου μας;!'' κτλ. Είπαμεν η γιενέκα γενιέται με τον θκιακόφτην γάμου τζιαι αναπαραγωγής αννοιμένον.

Το χιέμαν του ιστολογίου όμως ενναιν η ανάλυση των σχέσεων καυκώματος. Επιτζιεντώννεται ειστό ένταλως αντιμετωπίζεις μιάν φιλίαν που ξιφτίννει. Οι αθθρώποι αλλάσσουσιν. Γιά πολλά απότομα για πολλά αρκά. Εν γιαυτόν που οι φιλίες ξιλώννουνται τζιαι γινίσκουνται. Η αλλαγή ειστόν χαρακτήραν για κάθε μέρλος (μέρος + μέλος) μιάς φιλίας συνήθως πκιάννει αντίθετες πορείες τζιαι η αλλαγή που μεγαλώννει συνήθως κουντά τα μέρλη σε αντίθετες κατεθθύνσεις. Εν τέλη το ρούχον σιίζεται, μερικές βολές άσιημα τζια άλλες μαλαχτά.

Ούτε εγιώ ούτη η κολλητή μου είμαστιν τα ίθκια άτομα που είμαστιν τωρά όταν αρκέψαμεν να κάμνομεν παρέαν. Εγιώ είμουν αρκετά ανασφαλής, συκκιρτισμένος, οκνυρός τζιαι βαρετός. Όι ότι εν είμαι τωρά αμμά εν είμαι όσον ήμουν πρωτύττερα. Η κολλητή επίσης είσιεν μιάν εμμονήν με τον έρωταν της, να τον βουρήσει ποδά ποτζί, ήτουν τζια ανήσυχον πλάσμαν, άρεσκεν της να φκαίννει, να φορεί σκούρες γροιές τζιαι ήτουν πολλά οκνηρή. Τωρά διαπιστώννω ότι μετά που έναν γρόνον σχέσης με τον άντραν της άλλαξεν. Ηρέμησεν. Εν φκαίννει όπως παλιά τζιαι εν δουλευταρού. Έσιει έναν γρόνον που σταθερά δκιά μου περίτου ευκάριστες εππλήξεις παρά αρνητιτζιές.

Παρούλλα τούτα ο πασιαμάς που εκάμναμεν παλιά ενναιν καχόλου ο ίθκιος με τούτον τωρά. Το έξω εις δισκοθήκας μιτά της εν αθθυμούμαι πότε εγίνειν την τελευταίαν βολάν. Συνήθως ειστές καφετερίες γιά ειστά μπάρ που πάμεν καταλήουμεν να μεν συντυχάννομεν για τίποτες για ώρες τζιαι απλώς χάσκομεν τζιαι θωρόμεν κόσμον. Εν έχομεν τίποτες για να συζητήσομεν. Τζιείνη εν βαστά το τζινητόν ειστό σιέριν 24/7 όπως παλιά, ένναιν αχχωμενη, εν κάμνει μιάν ζωντανήν ζωήν. Εγιώ που την άλλην ανέκαθεν βαρετός χαρακτήρας με θκιαφέροντα θκιαφορετικά που την κολλητήν εν έχω προσωπικήν ζωήν για να κουτσομπολεύκω μιτά της. Επειδή η κατάσταση ειστήν Τζιύπρον έν απελπιστιτζιή τζιαι τζυρίως επειδή εν ιξέρει για λόου μου. Αν ιμπόρω να της πω επειδή ο κόσμος που ξέρει εν πολλύς τζιαι εν ιξέρω ένταλως εννά το πάρει. Το σίουρον έναι ότι εν πρόκειται να το κραήει μυστικόν τζιαι εγιώ εν ιμπόρω να το θκιατζιντυνέψω.

Έκατσα να συλλοϊστώ ένταμπου εννά κάμω. Ένταλως μπορώ να κάμω μιάν φιλίαν που εβαρέθηκα εις μιάν φιλίαν που εννά χιέλω να κραήω. Το απότελεσμαν έν η απόσταση. Το κενόν μεταξύ μας. Ένναιν ανάγκη να φκαίννω μιτά της κάθαν ημέραν έτσι ώστε που εννά βρεθούμαστιν να έχομεν κάτι να συζητόμεν, για το ένταμπου εκάμαμεν ο καθένας έσιει θκυό μέρες. Τελικά η φιλία έν σγιάν το γιοφύριν πανωθκιόν νιού αρκατζιού. Η κάθα πλευρά έν έναν μέρλον. Αν κουντήσεις τες πλευρές για να τες ενώσεις το γιοφύριν εννά σπάσει τζιαι του αρκατζιού το νερόν εννά πάρει τα κομμάθκια τζιαι εννά ξαναέβρει τρόπον να περάσει. Οι καλές οι φιλίες χιέλουσιν έναν κενόν κάθε τόσον. Το ρούχον χιέλει τράβημαν τζιαι ποτίνιασμαν για να μεν το φάσιν τα χώματα.

Μέτατρον